به سوی حقیقت

صیغه(ازدواج موقت،متعه)سؤال:

جمعه 87/5/11 11:12 صبح| صیغه یا عقد موقت | دیدگاه

سؤال: از حال مردى که قایل بحقّ باشد و متعه را در شرع أقدس حضرت نبىّ المقدّس جایز و حلال داند و قایل برجعت در این ملّت بود لیکن بواسطه أهل نیکو که موافق در جمیع امور اوست باو عهد نمود که جاى‏
احتجاج-ترجمه غفارى مازندرانى، ج‏4، ص: 321
دیگر متزوّج نگردد (1) و متعه نکند و کنیز نیز نگاه ندارد.
خلاصه آنکه بر سر زوجه‏اش زن دیگر نیارد و نوزده سال بر همین قول و شرط باقى ماند و بعد از آن از أهل خود غایب گردد و چند ماه در غیبت بر او گذرد و در آنجا نیز متمتّع نگردد و نفس او حرکت نکند و میل تزویج ننماید یا آنکه بواسطه رفاقت جمعى با او در آن سفر از فرزند و غلام و وکیل و برادر ما بواسطه حضور جمع دیگر که عزّت و اعتبار او در نظر آن جماعت کم گردد و واجب باشد بر او بواسطه نذر یا عهد و محبّت بر أهل خود و میل بسوى او و صیانت از براى زن و از براى نفس خود نه از براى تحریم متعه بل بدین خداى عزّ و جلّ ترک آن عمل نماید آیا در ترک متعه او را وزر و اثم هست یا نه؟
جواب: مستحبّ است بر آن مرد که اطاعت حضرت ربّ العزّت در أمر متعه نماید تا زایل شود از او خلاف که آن در معصیت است و مرتکب متعه شود اگر در مدّت عمر یک مرتبه باشد.


احتجاج-ترجمه غفارى مازندرانى، ج‏4، ص: 321