به سوی حقیقت

زن اجنبی

سه شنبه 88/2/1 5:4 عصر| | دیدگاه

زنان پارساى اهل کتاب‏

 «وَ الْمُحْصَناتُ مِنَ الْمُؤْمِناتِ وَ الْمُحْصَناتُ مِنَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتابَ مِنْ قَبْلِکُمْ- و نیز زنان پارساى مؤمنه و زنان پارساى اهل کتاب بر شما حلال است.»

یعنى تمتع از آنها به عقد دائم یا عقد موقت برایتان جایز است. روابط جنسى، امرى پلید و فرومایه نیست یا حالت بهیمى ندارد. نه، روابط جنسى لذتى است پاکیزه که خداوند براى آدمیان مهیا ساخته است. ولى باید این روابط جنسى از حدود شرع مقدّس تجاوز نکند.

پس اولا: باید که زن عفیفه باشد و شرمگاه خود را از زنا حفظ کند یعنى حافظ کرامت انسانى خود باشد.

 ثانیا: شوهر او ملتزم شود که حقوق شرعى‏اش را ادا کند، و این حقوق شرعى مهر اوست که اجر پارسایى و اخلاص و یک‏دله شدن او با شوى خود است و هر گاه که شوى او را به او نیاز جنسى بود زن تمکین کند.

ثالثا: هدف مرد از ازدواج تنها به روابط جنسى منحصر نشود به این معنى که با زنى ازدواج کند فقط براى این که مدتى محدود از مقاربت با او لذت ببرد و بس. بلکه باید هدفش بناى دژ استوار زناشویى باشد بدین گونه که هر یک حقوق دیگرى را کاملا رعایت نماید.

رابعا: باید که هدف فراتر از برقرار کردن یک دوستى آبکى میان زن و مرد باشد، بدین گونه که اگر یکى از آنها براى دیگرى خدمتى انجام داد چشم آن داشته باشد که از آن طرف خدمتى شایان‏تر صورت پذیرد. نه، هرگز. بلکه باید دو طرف وقتى به این دوستى رضا دهند که روابطشان بر اساس احکام شرعى همراه با تعهد و التزام باشد.

تو مى‏توانى به دوستان و خویشاوندانت هدیه بدهى و از آنان هدیه بپذیرى.

زیرا این گونه تبادل هدایا منجر به اختلاف و نزاع نخواهد شد و دیگر روابط اجتماعى را متزلزل نمى‏سازد ولى تو نباید با یک زن اجنبى عشق و رابطه جنسى را چون هدیه‏اى مبادله کنى زیرا رابطه جنسى یک مسئله مهم زندگى بشرى و رکن اساسى از ارکان تعاون اجتماعى است. اگر اجازه داده شود که سکس نیز بر حسب میل و هواى دو طرف مبادله شود و هیچ ضابطه قانونى نباشد سرانجام آن گسستن رشته‏هاى روابط اجتماعى است و تزلزل در بنیان اجتماعى. از این رو اسلام براى روابط جنسى قوانینى معین کرده تا این روابط بر اساس آن قوانین استوار گردد.

 «إِذا آتَیْتُمُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ مُحْصِنِینَ غَیْرَ مُسافِحِینَ وَ لا مُتَّخِذِی أَخْدانٍ- هر گاه مهرشان را بپردازید به طور زناشویى نه زناکارى و دوست‏گیرى.»

قرآن خروج از این نظام را با خروج از دین یکسان شمرده، زیرا عقیده گفتار نیست عمل و سلوک است.

                        تفسیر هدایت، ج‏2، ص: 269