به سوی حقیقت

حرمت آدم کشى در تمام شرائع و اسراف بنى اسرائیل در کشتار

سه شنبه 87/1/13 11:23 عصر| قرآن | دیدگاه

از جهت آن (که کشتن آدمى بنا حق در شریعت آدم و سایر شرائع پیامبران حرام و ممنوع بود، در شریعت موسوى نیز) بر بنى اسرائیل نوشتیم که البته مطلب این است که هر کس کسى را بکشد- بى‏اینکه او کسى را کشته باشد و بر او قصاص لازم شده باشد- و یا اینکه مرتکب فسادى در زمین شده باشد (از: زنا بشرط احصان یا لواط یا ارتداد یا راهزنى) پس همچنان باشد که مردم را کشته است همه یکجا.
و هر کس سبب حیات کسى بشود پس همچنان باشد که مردم را زنده ساخته است همه یکجا (زیرا: بنى آدم اعضاء یک پیکرند «1»).
و قسم است که پیامبران ما با معجزات آشکار بسوى بنى اسرائیل آمدند سپس البته بسیارى از آنان بعد از آمدن پیامبران بیگمان در زمین (در قتل بیگناهان) اسراف کنندگانند.

مقدّمه‏
1- در سال ششم هجرى جماعتى از قبیله عکل و عرینه بخدمت حضرت رسالت پناه صلّى اللّه علیه و آله آمدند و بشرف اسلام معزز گشته ملازمت جناب نبوت مآب اختیار کردند. هواء مدینه با مزاج ایشان چندان موافقت نداشت، بیمار شدند و صورت حال ایشان بعرض حضرت رسالت صلّى اللّه علیه و آله رسید. حضرت، ایشان را بمیان شتران شیر دار که نزدیک جبل العیر «3» بوده فرستاد. روزى چند در آن موضع بسر برده که مبادا او را بکشد. تفسیر کاشفى مینویسد: آخر الأمر بدست پسرى نابینا از آن خود، کشته شد

 (1) .........
          که در آفرینش ز یک گوهرند

          چو عضوى به درد آورد روزگار             دگر عضوها را نماند قرار

 (2) رجوع به تاریخ یهود. و محرر این تفسیر گوید: در عصر این محرر در زمان تفسیر سوره نساء یهود با یک حمله ناگهانى پانزده هزار نفر از مسلمانان أردن را کشتند.
 (3) «عیر» بر وزن وقت است.